so, spring

ფუ ჯ

მოგზაურის დღიურები

დღეს 11 თებერვალია, 2018 წლის და დიახ, ჩემთვის ისტორიული დღეა. მე და ჩემი ქმარუკა 12 წლიანი თანაცხოვრების შემდეგ პირველად მივდივართ საზღვარგარეთ ერთად. ნუ, მართალია სამი დღით მაგრამ მე ისე მიხარია, ისე მიხარია რომ კუნტრუშს ძლივს ვიკავებ. მართლა^__^

დილიდან წინ და უკან ვაწყდები. ვალაგებ ჩემი და ბავშვების ტანსაცმელს. ბავშვები დედამთილთან რჩებიან, ეს ამბავიც არანაკლებ მიხარია. არავინ მეყოლება მისახედი, არაფერი გასაკეთებელი, პლაჟზე გდების ( ნუ, მზე არ შეიძლება ჩემთვის და გარუჯვას ვერ შევძლებ ), ცურვის და კითხვის გარდა.

ჩუმად რომ ვიყიდე ბილეთები და სასტუმრო არ მითქვამს ხომ ჯერ ? მოკლედ სიურპრიზი გავუკეთე მეუღლეს, დიდად მადლიერი არ დამრჩა მაგრამ იმედია რომ ჩამოვალთ მიხვდება რამხელა ბედნიერება ვაჩუქე, ამ 12 წლის მანძილზე გადაბმულად 12 დღე არ დაუსვენია. კი, მე დავლაშქრავ ხოლმე ყოველ ზაფხულს მთის და ზღვის კურორტებს, ისრაელშიც მივდივარ მშობლების და დების მოსასიყვარულებლად, მაგრამ ხან მარტო, ხან ბავშვებთან ერთად და შურიან მზერას ვაყოლებ ოჯახებს , ან წყვილებს ჩემი გულის გასახეთქად რეკლამაში გადასაღებ დეკორაციებს რომ ჰგავნან( ბოღმა მახრჩობს, დიახ ). ხოდა ვინაიდან 31 წლის გავხდი გადავწყვიტე რომ ცხოვრება ხანმოკლეა და არ ღირს მხოლოდ მუშაობაში და ჩხუბში მისი დახარჯვა. მოკლედ ჩამოვწერე გეგმა ( ხო , სადღაც მივექანები უფსკრულისკენ თუ სიბერისკენ ) რითი მივანიჭო საკუთარ თავს ცოტაოდენი ბედნიერება და ბავშვობის ოცნებების ახდენას შევუდექი. ესეც ასე… მე თუ რამე მოვიწადინე წინ მორიელი ქმარიც ვერ აღმისდგება. ღმერთს ვთხოვ წონაში დაკლებაც ასე ძლიერ მომინდეს.

P.s შემთხვევით ვიპოვე დრაფტებში❤

სევდა

უბრალოდ სადღაც უნდა დავწერო და რაღაც უნდა ვთქვა. უნდა გავნთავისუფლდე და გულზე მომეშვას. სამწუხაროდ ადამიანებისგან ვერასოდეს ვერ ვიღებ თანადგომას, უბრალოდ გვერდში არავინ მყავს, ოთხი დის, 2 შვილის, მეუღლის და ბავშვობის დაქალის მიუხედავად მარტო ვარ. მარტოსული. არავინ მკითხავს აბა, როგორ ხარ? ისე რომ გულწრფელი პასუხის მოსმენა სურდეს. ეხლა ვიცი რომ რთული პერიოდი მაქვს, ან საერთოდ რატომ მიდგება რთული პერიოდი ცხოვრებაში ?

მაქვს სამსახური, ფინანსურად უზრუნველყოფილი ვარ, არ მაკლია არაფერი, შემიძლია მქონდეს ყველაფერი რაც კი მომინდება. მაშ სად არის პრობლემა ? რატომ მღრღნის შიგნიდან ეს ცხოვრების ამაოება

გავჭაღარავდი და მაგას ვდარდობ ? დრო უაზროდ მიფრინავს?

საერთოდ ხშირად ვფიქრობ რა არის ჩემი პრობლემა და პასუხი ვერ მიპოვია. დარწმუნებული ვარ ბევრი ოცნებობს ყველაფერ იმაზე რაც მე მაქვს. ახალგაზრდა ვარ, ლამაზი, სულ მუდამ მხიარული, ღიმილს და სალამს ვერავინ დამასწრებს.

თუმცა ვკითხულობ შაფაქის ” ევას სამი ქალიშვილი ” სადაც პირველივე სტრიქონებში საუბარია იმაზე, რას ფიქრობენ სხვები ჩვენზე და როგორები ვართ ჩვენ სინამდვილეში. ეს ჩემი სანიმუშო გოგოს ნიღაბი ხანდახან რომ ჩამოვიხსნა და ვიყო ანჩხლი, გაზულუქებული, უსაქმური პრინცესა იქნებ ოდნავ უკეთ ვიგრძნო თავი? მგონი დამღალა ამ ყოველდღიური ერთფეროვნების გაძლება აღარ შემიძლია.

ვიგონებ ახალ – ახალ გასართობებს ამ ერთფეროვნების დასარღვევად. სულ ცინცხალი კი ინსტაგრამის ახალი გვერდია, სადაც ინსტა ბლოგერობას და ინფლუენსერობას ვეცდები. ამედევნეთ tami_beauty_world, მხოლოდ გოგონები.

მადლობა ვინც წაიკითხეთ და მომისმინეთ, ცრემლები შემაშრა, ორთქლი გამოშვებულია. უკეთ ვარ. რაც დრო პმს სინდრომი უბრალოდ მკლავს.

უკუთვლა

იწყება თუ არა თხრობა, საოცარი სისწრაფით იზიდავს მკითხველს და უცნაური ისტორიის ფინიშამდე სულმოუთქმელად მიღწევის გარდა არაფერზე ფიქრის დროს არ უტოვებს. თხრობა პარალელურად რამდენიმე დროში ვითარდება, თუმცა ამის გამო მკითხველს თავგზა არ ებნევა და ნაბიჯ- ნაბიჯ იხსნება ჩახლართული ამბები, სუნთქვის შემკვრელი ისტორიები, ღალატისა და სიყვარულის ამბებიც ოსტატურად ერთვის თან რომანის მთავარ ფაბულას. ამერიკის და რუსეთის სპეც. სამსახურები, ჯაშუშები, სამშობლოს მოღალატენი თუ მრუდი იდეოლოგიის მატარებელნი.

და ყველაზე საყვარელი პერსონაჟი, გონებამახვილი, უზადოდ ჭკვიანი კაცი, რომლის უცნაურად დაწყებული ბობოქარი ცხოვრების ისტორია ტელევიზორის წინ, ასრულებული ოცნებების გარემოცვაში სრულდება. ძალიან შთამბეჭდავი წიგნია. ერთ ამოსუნთქვაში ჩავიკითხე.

აქა ამბავი ჩემზე, ჩემზე და ჩემზე

სიმართლე რომ გითხრათ ბოლო ორი წელია არაფერი დამიწერია მეთქი საშინლად მოგატყუებთ. ეს ორი წელი იყო თუ იყო, რეფერატების, კვლევების, საგამოცდო ნაშრომების, და თქვენ წარმოიდგინეთ გრანდიოზული სამაგისტროს ნაშრომის წერის წლები. მეგობრებო არ დამითვლია და დაზუსტებით ვერ გეტყვით თუმცა მთელი ეს ნაწერები ერთ წიგნად რომ ავკინძო ( ისე რა კარგი აზრია, იმდენი სიბრძნეები ვიკვლიე და ვწერე მართლა რომ ავკინძო და დავიდო სახლში გულს მაინც გავიხარებ ) კარგი სქელტანიანი წიგნი გამოვა. ხოდა ხშირად ვფიქრობდი ხოლმე, ამ ნაწერებს მაინც ავტვირთავ ბლოგზე და ცოტას გამოვაცოცხლებ მეთქი , მაგრამ კეთილგონიერებას ვიჩენდი ბოლომდე – რომ ეს ნაბიჯი არ გადამედგა.

გასულ ორ წელს რომ ვიხსენებ ფაქტიურად სწავლის და გამოცდების გარდა არაფერი არ მახსენდება. არაფრის და არავის დრო არ მქონდა. არადა, როგორც კი სამაგისტრო ნაშრომი დავიცავი ( თემა თუ გაინტერესებთ გახლდათ ” ქალთა შრომითი უფლებები საქართველოსა და ევროკავშირში/ შედარებითი ანალიზი ” ) გულში იმხელა და უკიდეგანო თავისუფლება ვიგრძენი . ეს ნიშნავდა თავისუფალ საღამოებს, წიგნებსა და კარგ ფილმებს , ნუ – კარგ სერიალებსაც, შვილებთან ერთად დროის გატარებას სინდისის ქეჯნის გარეშე – მოკლედ სწავლა ნამდვილად საოცარი იყო ხოლო რომ დასრულდა კიდევ უფრო კარგი.

თუმცა ამასობაში ჩემში ახალი მანია განვითარდა. აი, ხომ არსებობენ “ვორქაჰოლიკები” , “შოპოჰოლიკები” და ა.შ. მე სწავლის, ახალის შეცნობის და განვითარების მანია ჩამომიყალიბდა. უკვე ჩავეწერე თებერვლის შუა რიცხვებისთვის ერთ მშვენიერ ტრენინგზე ინტერნეტ მარკეტინგის შესახებ “ჰედვაისში”, განვაახლე გერმანულის სწავლა ალბათ A2 – ის გამოცდაზე გავალ ზაფხულის ბოლოს, ასევე ვცდილობ ერთი წელი კიდევ – არ ვიფიქრო დოქტურანტურაზე. თუმცა იმდენად კარგ ტრენინგებს მთავაზობენ კომპანიები შესაძლოა ეს უკანასკნელი სულაც გადავიფიქრო.

ამასობაში ისე გავხდი 30 წლის რომ თვალის დახამხამებაც ვერ მოვასწარი. მართალია გარეგნობა დიდად არ შემცვლია გაღრმავებულ მიმიკურ ნაოჭებსა და რამდენიმე მომატებულ კილოგრამს თუ არ ჩავთვლით ( რა ოპტიმისტი ვარ ) მაგრამ ამ ზაფხულს ყოვლისმომცველ და ღრმა დეპრესიას რომ ვებრძოდი დროის მდინარება ერთადერთი იყო რასაც ჭკუიდან გადავყავდი . მოკლედ 30 წლამდე შესასრულებელი გეგმები 100% -იანი სიზუსტით შევასრულე. ნუ – ორი ძალიან პირადი მართალია ვერ შევასრულე და გული მწყდება, თუმცა თავს იმით ვიმშვიდებ რომ ჩემგან დამოუკიდებელი მიზეზების გამო.

ეხლა მაქვს ცოტაოდენი თავისუფალი დრო, ამიტომ ვფიქრობ რომ ბლოგინგს დავუბრუნდები და მოგიყვებით ისტორიებს როგორ გადავურჩი სიკვდილს გასულ ივნისს, რომელი წიგნები წავიკითხე, რა ფილმები და სერიალები ვნახე, როგორ ვცდილობ წონაში დაკლებას და ჯერ კიდევ არაფერი გამომდის, როგორ გახდა დანიელი 11 წლის და მოკლედ მოსაყოლი ძალიან ბევრია . ასე , რომ

შეხვედრამდე,

თამი

ძლიერი გოგონებიც ხანდახან ტირიან

შეიძლება არ ვარ ის ვინც ყველას სინამდვილეში ვგონივარ. შეიძლება არ ვარ ის ძლიერი ქალი რომელიც ყოველთვის ყველაფერს მიაღწევს. იქნებ უბრალოდ ნიღაბია რომელსაც ჩემდაუნებურად ვატარებ.

ხანდახან ისეთი სუსტი ვარ რომ შუაღამის მიწურულს ჩემი თავის სიბრალული მატირებს. ხანდახან არ შემიძლია მეტის გაძლება და მინდა ყველაფერი მივატოვო

რა საშინელი უაზრობაა სიცოცხლე როდესაც საკუთარი დედმამა და დები სიგიჟემდე გენატრება. ტკივილამდე გენატრება.  და დრო ისე გადის უჩემოდ ბერდებიან ჩემი მშობლები. ვერ ვტკბები და ვერ ვთბები მათით. და მეშინია. სულ მუდამ კარგად ამყოფე ჩემი ადამიანები  რომლებიც მუდამ მენატრებიან.

 

 

 

 

 

ბიჭი ზოლიან პიჟამაში

ორიოდე დღის წინ ებრაელმა ხალხმა ჰოლოკოსტის ხსოვნის დღე აღნიშნა, ამ დღეს წუთიერი დუმილით და სირენის ხმებით პატივს მიაგებენ დაღუპულთა ხსოვნას.საოცარი სანახაობაა, ყველა როგორც ერთი ირინდება, სამყარო მოძრაობას წყვეტს  და სირენების ხმა ფარავს ისრაელის მიწას.

.როგორც ებრაელი ხშირად ვფიქრობ ხოლმე, რა იქნებოდა იმ დროში რომ მეცხოვრა?

ნეტავ, მაშინაც  ვიამაყებდი ჩემი რელიგიით?

მაშინ, როდესაც  ხოცავდნენ , აწამებდნენ და აშიმშილებდნენ, გაზის კამერებში ხუთავდნენ, და უბრალოდ სძულდათ მხოლოდ იმიტომ რომ ებრაელები იყვნენ.

შეიძლება სისულელეა, მაგრამ ნამდვილად ხშირად ვფიქრობ ხოლმე, ვიამაყებდი მაშინაც?  მსგავსი ფიქრები კი ძირითადად მაშინ ემომეჯარება როდესაც საქმე მეორე მსოფლიო ომის პერიოდს და ჰოლოკოსტის შავ-ბნელ დღეებს შეეხება.

ვინაიდან ჩემი ემოციურობა, ჩემივე თავს საშინლად ვნებს, ვერიდები ხოლმე მძაფრ ემოციებს, უარს ვამბობ კარგი ფილმების ნახვაზე , მაგრამ კარგ

წიგნებზე უარის თქმა არაფრით არ შემიძლია.სწორედ ამიტომ წავიკითხე “ბიჭი ზოლიან პიჟამაში” . საოცრად შემძრა ამ წიგნმა,სრულიად ახლებურად დამანახა ჰოლოკოსტის პერიოდი. გერმანელი ბიჭუნას თვალით დანახული აუშვიცი და მეგობრობა რომელსაც მსხვერპლად შეეწირა.  მინდა ძალიან ბევრი დავწერო ამ წიგნზე, მინდა მთელი ჩემი ფიქრები და აზრები საჯაროდ გამოვამზეურო მაგრამ ეს იმ იშვიათ მომენტთაგანია, როდესაც მე სიტყვებს თავს ვერ ვუყრი და არ ვიცი, როგორ დავწერო ის, რასაც ვფიქრობ.

დაძაბული ცხოვრება

უშინ დანის დაბადების დღე იყო. 9 წლის გახდა ჩემი ლამაზთვალა ვარსკვლავთბიჭუნა. პირველი დაბადების დღე იყო ( მას შემდეგ რაც გაჩნდა) რომელიც ვერ აღვუნიშნეთ დიდი ზარ-ზეიმით. მთელი დღე სრული საგიჟეთი მქონდა პლუს ვცდილობდი ქუიზისთვის და გამოცდისთვის მომზადება მომესწრო. 6 საათზე დანის კონცერტი ჰქონდა მოსწავლე ახალგაზრდობის სასახლეში. აი, უსაქმურიც მოვიდაო – შემომეგება დანის კლასელის მშობელი. ვერ მივხვდი რას მერჩოდა, გაოცებული თვალები რომ მივაჭყიტე დაამატა სხვა საქმე არ გქონდა კიდევ სწავლას რომ დაუბრუნდიო?

აბა რა უნდა მეპასუხა. თვალწინ ჩამიქროლა მეცადინეობაში გათენებულმა ღამეებმა და ყველა მნიშვნელოვანმა მოვლენამ რომელიც სწავლის გამო გამოვტოვე. მეგობრები რომლებიც დავივიწყე და საერთოდ ყველაფერი დავივიწყე იმის გამო რომ ვთვლი, მთავარია ადამიანი ერთ ადგილას არ გაიყინო, უნდა განვითარდე არ აქვს მნიშვნელობა რის ფასად გიჯდება. მე კი ყველაზე დიდი გადასახადი შემხვდა სწავლის საფასურად. ეს არის მსხვერპლი, რომელსაც მე ვიღებ იმისთვის რომ ვისწავლო, საღამოები რომელსაც უნივერსიტეტში ვატარებ, დრო რომელსაც ჩემს შვილებს ვპარავ. და ვიღაც უკაცრავად და ნამდვილ უსაქმურს ჰგონია რომ მე ვარ უსაქმური. სიმწრით გავუღიმე და გავეცალე იქაურობას. რვის ნახევარზე უკვე უნივერსიტეტში ვიყავი.

A photo posted by Tamuna Iosebashvili (@tamunatami) on Dec 2, 2015 at 11:37pm PST

//platform.instagram.com/en_US/embeds.js

აქვე ავღნიშნავ, რომ ძალიან მიჭირს სწავლა. დროის დეფიციტი კი ჩემი ცხოვრების ლეიტმოტივი გახდა. ხანდახან ძალიან ვნანობ რად მინდოდა ისედაც დაძაბული ცხოვრების გართულება ლ. გათენებული ღამის და ავტობუსში საათნახევრიანი ჯაყჯაყის შემდეგ მზად ვარ გავიქცე, გადავიკარგო და აღარასოდეს დავბრუნდი კავკასიის უნივერსიტეტში , რომლის მდებარეობა და საცობებში საათობით მგზავრობა ჩემი სიმწრის ცრემლების მთავარი მიზეზია. მეორე ხმა კი ჩამძახის შენ შესძლებ.

და იმედია შევძლებ

რა მსურს მე? ჩაბარებული მქონდეს რეფერატი არაფორმალურ ეკონომიკაში და პრეზენტაცია ევროკავშირის პოლიტიკაში. პ.ს. მაჩუქოს დამპალმა სიქრეთ სანტამ რამე. მეც მინდა ვიგრძნო დღესასწაული. #marrychristmas #weihnachten #christmastree #holidayiscoming

A photo posted by Tamuna Iosebashvili (@tamunatami) on Dec 24, 2015 at 10:52pm PST

//platform.instagram.com/en_US/embeds.js

ბიძა

საყვარელი ადამიანები არ უნდა კვდებოდნენ

არ უნდა კვდებოდნენ ახალგაზრდები და სიცოცხლით სავსენი.

ამ ზაფხულს ისრაელში სამი კვირა გავატარე. მოვინახულე ყველა საინტერესო ადგილი,მუზეუმი და ღირსშესანიშნავი ადგილი.

იერუსალიმში ვცხოვრობდი.

და ერთ საღამოს ვიფიქრე ვესტუმრები ჩემს ბიძას იქნებ უკანასკნელად უნდა  ვახო მეთქი.ვიცოდი რომ ძალიან ცუდად იყო და ვიცოდი რომ ვერაგი კიბო ნელნელა ჭამდა მის სიცოცხლეს თუმცა ასე უცებ აღსასრულს არ ველოდი.

ავიღე ჩემი  ჩანთა და სამგზავრო ბილეთი. შემდეგ ძალიან ვინანე რომ ტაქსით არ წავედი. სამი ავტობუსის გამოცვლა მჭირდებოდა და სადღაც შუა გზაზე დავიკარგე. დავიკარგე ცუდად ნათქვამია – ისე გამიჭირდა ბოლო ავტუბისის გაჩერების მიგნება რომ გვარიანად შემომაღამდა.

ზოგადად ფარ-ხმალის დაყრა არ მჩვევია და ამ შემთხვევაში არ ვიცი რატომ დავბრუნდი უკან.

რატომ არ ვნახე ბიძაჩემი ბოლოჯერ

რატომ

ალბათ მინდოდა მისი სახება ჩემში დარჩენილიყო მხიარული, ჯან-ღონით სავსე და ბედნიერი

მოგვიანებით

(ზუსტად ერთი კვირის  შემდეგ გარდაიცვალა და როდესაც მის სახლში მივედი ის სამუდამუდ იყო წასული სახლიდანაც და ოთახიდანაც)

წიგნებში ჩაფლული მისი ოთახი ვნახე. გადაშლილი წიგნები და  გაშლილი საჭადრაკო დაფა. 

ყველაფერი ისევ ისე იყო… თითქოს მათი პატრონი ეს ესაა შემოვიდოდა გადაფურცლავდა წიგნებს- შემომცინებდა ახალი რა წაიკითხეო. რა ხდება ჩემს სამშობლოში მომიყევიო. ენატრებოდა საქართველო, მის ნატვრაში დალია სული.

მაგრამ აღარასოდეს აღარ შევა თავის ოთახში

ვერც თავის წიგნებს გადაიკითხავს

ვეღარც თავის საყვარელ ჭადრაკს ეთამაშება ვერავის.

და ეხლაც,როდესაც ამ სტრიქონებს ვწერ ვერ ვიჯერებ რომ ეს საყვარელი ადამიანი აღარ არის ამ ქვეყანაზე.

და თავს იმით ვიმშვიდებ, რომ ჩემს მეხსიერებას მხიარული და ბედნიერი შემორჩება ჩემი უსაყვარლესი და უტკბილესი ბიძა …

ღმერთმა დაუმკვიდროს სასუფეველი.

Zip-line

>